Brak doceniania siebie i tego, co się osiągnęło, powoduje niewłaściwe postawy w stosunku do osób, które uczą. Gdyby był taki cudowny sposób wlewania wiedzy i umiejętności w człowieka to być może świat byłby piękniejszy? Takie sposoby są. Programuje się roboty i boty, które bez zastrzeżeń przyjmują dane napisane przez programistów. Odtwarzają idealnie zadania do wykonania, nie mylą się, nie ulegają emocjom, nie oszukują, robią to, co do nich należy. Jak wiedza jest już nie przydatna można takie urządzenie przeprogramować na nowo. W sumie proste ale czy etyczne tak do końca? Idealny świat=świat idealnie zaprogramowany? Co z ludzką wrażliwością, kreatywnością, prawem do indywidualizmu. Co, jeśli wszyscy staniemy się robotami myślącymi tak samo. Na szczęście jednak chyba to nam nie grozi. Nie dogadalibyśmy się nawet w 3 osobowej grupie, jak gotować zupę pomidorową- bo każdy ma swój własny idealny przepis. Dobrze, jeśli każdy z nas przygotuje po swojemu taką zupę i wzajemnie się poczęstujemy. Możemy się wtedy delektować różnorodnością i poznawać nowe smaki.

Otwórzmy się z powrotem na wdzięczność dla nauczycieli – wszystkich, których spotkaliśmy po drodze. Zobaczmy: ile umiemy, jak sobie radzimy, jak pokonujemy przeszkody. Osobiście kończąc moje 50 lat odkryłam jak bardzo przydatne są mi umiejętności, które nabyłam w szkole podstawowej czy średniej. Trochę zakurzone, a teraz z wielkim zdziwieniem, wydobyte aby lepiej żyć i realizować się zawodowo. Pobierz mój bezpłatny e-book (znajdziesz na mojej stronie) może dasz się zaskoczyć i odkryjesz siebie na nowo, może będzie łatwiej. Jest jeszcze druga strona medalu. Każdy człowiek jest nauczycielem, uczy innych często nieświadomie swoją postawą i przykładem. Bądźmy dobrymi wzorcami, uśmiechniętymi i otwartymi na życie.